Cliëntervaringen

Mijn leidinggevende vond dat ik het moest proberen. Zelf dacht ik dat ik wel weer zou functioneren, als die hoofdpijnen maar eens stopten.
Ik ben blij dat mijn leidinggevende mij als KOPP-kind heeft herkend. Ik deed mijn werk goed, maar mijn verzuim werd steeds erger. Ik heb hem ‘opgebiecht’ dat ik ben opgegroeid bij een gescheiden vader die alcoholist was. En dat ik daardoor vaak bang was voor agressie en conflicten, dat ik me aanpaste aan iedereen, maar niet zorgde voor wat ik nodig had.
Hoewel het doel was om te herstellen binnen de baan die ik had, ontdekte ik in gesprekken met Sheila dat ik niet deed waar ik van droomde. Het was mijn vurige wens om ambulancechauffeur te worden, maar ik kon niet nog zo’n afwijzing aan. Uiteindelijk kon ik in kleine stappen mezelf steeds verder uitdagen, na negen coachgesprekken had ik die baan. Ik voel me nu zo fit! Wat een verschil heeft dat gemaakt in mijn leven.

Je bent mijn laatste strohalm, het gaat helemaal niet goed en ik heb al veel geprobeerd.

Zo begon mijn eerste gesprek met Sheila. Ik voelde al jaren aankomen dat het op een aantal vlakken niet goed ging. Maar op mijn werk bleek alles ineens vast te lopen. Ik moest me volledig ziek melden. Mijn moeder heeft een Borderline persoonlijkheidsstoornis, ze eiste letterlijk elke dag maar vaak ook ’s nachts mijn volledige aandacht. Tegelijkertijd stootte zij me af zodra ik er voor haar was. Ik wist dat ik voor mezelf moest zorgen, mijn grenzen moest stellen, maar hoe doe je dat wanneer je voor de derde keer in een maand naar de spoedeisende hulp moet voor je moeder?

Sheila hielp me ontdekken wat ik zelf nodig had. Voor het eerst sprak ik met iemand over wat ikzelf wilde. Ik wist tot dat moment niet eens dat dat er toe deed. Het heeft veel goeds gebracht, zowel in mijn werk als in mijn relatie.

“Kunnen we eens praten? Mijn vader heeft geen diagnose, maar zijn oorlogstrauma drukt een grote stempel op ons.”

“Het is alsof ik nergens terecht kon, tot ik deze coaching voor volwassen KOPP-kinderen ontdekte. Mijn vader is meestal erg stil, je weet niet wat er in hem omgaat. Soms leek hij depressief, soms was het alsof hij in een andere wereld zat. Waar hij voor mijn gevoel tekort schoot, regelde ik alles wat er voor mijn broer, zus en moeder nodig was. Mijn moeder zag mij al vroeg aan voor volwassen, ik ben nooit echt kind geweest. Het meest opvallend in de gesprekken met Sheila vond ik dat ik haar niets uit hoefde te leggen. Want hoe leg je uit dat je de oorlog van je vader dagelijks voelt? Dat je wilt voldoen aan eisen die nog niet eens gesteld zijn? Dat je super alert bent en nooit rust? Dat je een promotieplek kiest, om je vader gelukkig te maken? Ik hield het niet meer vol en voor het eerst in mijn leven, wist ik niet meer wat ik moest doen. Daar ben ik in coaching achter gekomen. Het is alsof het licht in mijn leven aan is gegaan.”